సనాతన భారతీయం

సనాతన భారతీయం

"వర్ణ వ్యవస్థ మూలాన మనదేశం 2వేల యేండ్లు వెనక్కి వెళ్ళింది. దాదాపు 80% ప్రజలకు విద్య లేకుండా చేసింది మనుస్మృతి ". - ఇలా ఎన్నెన్నో అబద్దాలను మిషనరీలు, ఫాస్టర్లు ప్రచారం చేస్తూ మనలోమనకే కయ్యం పెడుతున్నారు.  

బ్రిటిష్ మరియు క్రైస్తవ మిషనరీలు సృష్టించిన తప్పుడు దురాగత సాహిత్యం ఆధారంగా మాట్లాడకండి.

హిందూ నాగరికత ప్రపంచంలో అన్ని నాగరికతల కంటే కూడా అన్ని విధాలుగా అభివృద్ధి చెందింది. మనది వెనకబడిన నాగరికత అయితే ప్రపంచంలోని ఎక్కడెక్కడి నుండో ఎన్నో శతాబ్దాలుగా ఇక్కడికి ఎందుకు వస్తారు? బెల్లం ఉన్న చోటికే కదా ఈగలు ముసురుతాయి. లండన్‌లోని బ్రిటిష్ ప్రభుత్వానికి ఆనాటి బ్రిటిష్ అధికారుల నివేదికల ప్రకారం, 18వ శతాబ్దంలో హిందువులలో అక్షరాస్యత 70% మించి ఉంది, ఇది ఆ సమయంలో బ్రిటన్ కంటే ఎక్కువ. దీనికి కారణం మన గుడులు మరియు బ్రాహ్మణులు. ప్రతి గుడి ఒక పాఠశాల. కులాతీతంగా అందరికి చదువు చెప్పే వారు. ఆ విద్యా వ్యవస్థను క్రైస్తవ మిషనరీల ప్రోద్బలంతో మెకాలే మరియు బ్రిటిష్ వారు నాశనం చేశారు. ధర్మపాల్ గారు రాసిన ది బ్యూటిఫుల్ ట్రీ చదవండి. అంగస్ మాడిసన్ రాసిన ది వరల్డ్ ఎకానమీ: హిస్టారికల్ స్టాటిస్టిక్స్ ప్రకారం, ఇస్లామిక్ పాలనకు ముందు భారతదేశం శతాబ్దాలుగా అత్యంత ధనిక దేశంగా ఉంది. 1 CE నుండి 10వ శతాబ్దం CE వరకు మన ప్రపంచ GDPలో మన దేశం యొక్క వాటా 28% నుండి 31% వరకు ఉంది. ఇదంతా కేవలం వర్ణ వ్యవస్థ వల్లనే సాధ్యమైంది. వర్ణ వ్యవస్థ అనేది మానవుల నైపుణ్యాలను , వ్యక్తిత్వాలను ఆధారం చేసుకొని సమాజంలో సమతుల్యత సాధించ డానికి ఉపయోగపడిందని ఆంథ్రో పాలజిస్ట్ లు కూడా ఒప్పుకొన్నారు. ముస్లింలు , ఆ తర్వాత క్రైస్తవులు మన నాగరికతను ధ్వంసం చేశారు. మన నాగరికతను ధ్వంసం చేసిన వారిని నిందించకుండా ఆత్మ నింద చేయడం సబబు కాదు.

మన సనాతన ధర్మం పరబ్రహ్మ గురించి చెబితే, ఇతరమతాలు పరబ్రహ్మ అనే పదాన్ని అ + బ్రహామ్ (అబ్రహం) అని అపభ్రంశం చేశారు. ఇలా ప్రతిదీ అపభ్రంశం చేసుకొని వారి జీవితాలను ఎడారి పాలు చేసుకొన్నారు.

వాస్తవానికి సనాతన వేద కాలం లో ధర్మం తప్పిన వాళ్ళను వెలి వేసే వాళ్ళు. అలా వెలి వేయబడి సమాజం నుండి, రాజ్యం నుండి బహిష్కరింప బడినవాళ్లు వేరే ప్రాంతాలకు పోయి ఇలా వారికీ తెలిసిన వేద ధర్మాన్ని అప భ్రంశం చేసుకొని ధర్మానికి ,న్యాయానికి దూరంగా బతకడం అలవాటు చేసుకొన్నారు. వీరినే కాలక్రమేణా మ్లేచ్చులు " అనేవారు.

సనాతన ధర్మంలో స్త్రీ కి అత్యున్నత విలువ ఇస్తారు. కానీ ఈ ఎడారి మతాల లో స్త్రీని భోగ వస్తువుగా ,బానిస గా చూస్తారు.

వేద ధర్మం లో విగ్రహారాధన, మంత్ర సాధన, యోగ విద్య , శరణాగతి భక్తి , సత్య శోధన , ధర్మ విచారణ ఇలా పలువిధాలుగా ఎవరి మానసిక స్థాయిని బట్టి , అభిరుచిని బట్టి దైవారాధన జరుగుతుంది . అంతేకాదు, సహేతుకమైన ప్రశ్నలు,సమాధానాలు , శాస్త్రీయమైన సిద్ధాంతాలు, ఆయా సిద్ధాంతా లలో నిజమెంతో కనుక్కోవడానికి అన్వేషణలు, తపస్సులు , విశ్వం గురించిన ఉత్సుకత, ఇలా పరి పరి విధాలుగా వైదిక జీవనం ప్రశాంతంగా ఉండేది. లోకా సమస్తా సుఖినో భవంతు అనేదే వైదిక నినాదం .

వైదిక ధర్మం లో విధానాలు ఏవైతే ఉన్నాయో వాటికి పూర్తి వ్యతి రేకమైన జీవన విధానాన్ని ఆ మ్లేచ్చులు ఎంచుకొన్నారు. ధర్మం వదిలేసి అధర్మాన్ని పాటించడం అలవాటు చేసుకొన్నారు. అర్ధ ,కామాదులను కూడా మనిషిలా కాకుండా పశువులా సాధించుకొని అనుభవించడమే వీరి విధానం. మోక్షం అనే పదమే లేదు. ఊహా జనితమైన , మానసిక వికారాలైన స్వర్గ-నరకాలే వారికి పరమావధి .

ధర్మ బద్ధంగా జీవిస్తారో, అధర్మ విధానాలతో మ్లేచ్చ జీవి తాన్ని ఎంచు కొంటారో , ఆ స్వేచ్ఛ మనిషికి ఉంది.

India: A Legacy of Civilization and Resilience

 India upholds Sanatana Dharma, the Eternal Dharma of Cosmic knowledge and Self-realization. Has endured throughout the Ice Ages, many Manus and civilizations and all of history to our era and looks beyond to new Rishis and Yogis.

BUT WE HAVE NO EMPIRICAL DATA AS PER TODAY’S SCIENCE. WE KNOW TODAY’S SCIENCE IS STILL IN NASCENT STAGE.

I will explain the pride and power of Bharath, what is already proved by various scientific tools. plz make your children read this and let them explore the truth behind the auspiciousness of our Land.

India possesses a rich and enduring history, a civilization archaeologically confirmed at Rakhigarhi to extend back 9,000 years. The Sanskrit language, prominent in the Saraswati-Sindhu Civilization (at least 4,000 years old), stands as a testament to this ancient heritage. While some Indian epics describe astronomical events potentially dating back 12,000 years, these claims require further rigorous scientific validation.

Historically, India exerted significant cultural influence across Asia despite not engaging in military expansionism. Evidence indicates active trade relations with Egypt and Rome nearly 2,000 years ago. India made substantial contributions to global knowledge, pioneering advancements in agriculture, irrigation, and construction techniques (including dams, cement, and steel). 

Moreover, India developed sophisticated systems of mathematics (including the number system, arithmetic, algebra, calculus, probability, and set theory) and laid foundational groundwork for logic and traditional nutrition science. Early advancements in surgery, internal medicine, and vaccination also originated in India. These achievements attracted scholars from across the globe, leading to the development of thriving metropolitan centers.

The arrival of Islamic invaders marked a turning point. Centuries of conflict and heavy taxation significantly weakened India, and the destruction of universities led to a decline in knowledge production. Despite fierce resistance, the invaders eventually extended their reach into Southern India, culminating in the fall of the Vijaya nagara Empire due to strategic miscalculations. Later, the Marathas learned some lessons from Vijaya nagara, pioneered better gunnery war strategies and cavalry and gradually freed most of India.

Subsequently, various European powers, initially seeking trade, gained political influence. Exploiting existing divisions, the British armed certain groups, fostering internal conflict. The Sepoy Mutiny of 1857 was suppressed with the help of these groups, leading to disempowerment of certain communities within the British Indian Army. Following World War II, widespread revolts, including a naval mutiny in 1946, signaled the end of British rule.

However, before departing, the British partitioned India, strategically undermining its economic prospects. For decades, India faced economic challenges, a period often characterized by the disparaging term "Hindu rate of growth."

In 2014, a shift occurred. India is now on track to become one of the world's largest economies, reclaiming a position of economic prominence that it held for much of its history. This resurgence reflects a renewed determination to overcome historical challenges and realize India's full potential.

Like our ancestors, we are proud of India and its wisdom.

Jai Bharat

Story of Pandit Devideen Pandey

 Pandit Devideen Pandey , A warrior who single-handedly k!lled 700 Mughals for protection of Ram Mandir.

The year is 1528. The air in Ayodhya hung thick with the scent of woodsmoke and fear. Mir Baqi’s brutal Mughal army, a tide of steel and cruelty, had arrived, their shadows stretching long across the sacred city. The magnificent Ram Janmabhoomi temple, a beacon of faith for generations, stood defiant, but its fate hung precariously in the balance.

Pandit Devideen Pandey, a Saryupareen Brahmin from the nearby village of Sanethu, wasn't just a scholar of the Vedas; he was a warrior forged in the fires of devotion. His heart, steeped in the scriptures, burned with righteous fury at the desecration planned for the birthplace of Lord Rama. He’d seen the fear in the eyes of his fellow villagers, the trembling hands of the aged priests. He knew he couldn't stand idly by.

Rejecting the quiet life of a scholar, he traded his sacred thread for a warrior’s belt. Word of his prowess – his mastery of the sword and his unmatched wrestling skills – spread like wildfire. Soon, a band of determined villagers, armed with whatever they could find, gathered around him, their hearts ignited by his unwavering faith and fierce spirit. They were an unlikely army, but their courage was undeniable.

The battle was a whirlwind of clashing steel and desperate cries. Pandey, a whirlwind of motion, fought with the fury of a cornered tiger. His blade, a blur of silver, danced through the ranks of the Mughal soldiers, each swing a prayer to Rama. He moved with an almost supernatural speed, his movements fueled by his devotion and the memory of the temple’s hallowed ground.

The Mughal accounts might not mention his name, but the legends whispered among the survivors told a different story. A story of a lone warrior, his saffron-clad form a beacon of defiance amidst the chaos, cutting down scores of soldiers with his bare hands and sword. A story of a man who, even when wounded, fought on, his blood staining the very soil he defended.

The number of Mughal soldiers Devideen felled may be exaggerated in the retelling – 700 a number passed down through generations, shrouded in the mists of time and fueled by awe and grief— but the impact of his actions was undeniable. His stand, however brief, bought precious time, allowing many to escape. His sacrifice ignited a spark of resistance that would smolder for centuries.

While the temple fell, Devideen’s legend lived on. The rusty sword, now a sacred relic, a testament to his courage, remained within his family, a tangible link to his heroic sacrifice. His story, passed down through generations, became a powerful symbol of Hindu resilience, a beacon of hope in the face of oppression. His name, Pandit Devideen Pandey, though largely absent from official histories, echoes even now, a whisper of defiance against the winds of time, a reminder that even in the darkest hours, faith and courage can prevail. It is a story that inspires generations to fight for what they believe, to remember their heritage, and to honor the sacrifices of those who came before.

Let us do DHARMA HIMSA" !

 The Pragmatic Application of Dharma: When Resistance Becomes Necessary

In a world demanding constant engagement and responsibility, the concept of dharma himsa emerges as a crucial principle. It dictates that we must actively condemn and confront adharmic activities – violence, hatred, misinformation campaigns, the erosion of vulnerable individuals' privacy and dignity, sedition, and encroachment against the state. This is, in essence, a war against adharma, a battle to eradicate it at its very root.

This stance naturally begs the question: what of ahimsa, the principle of non-violence so prominently featured in scriptures and popularized by figures like Mahatma Gandhi? Ahimsa, it is argued, is best suited for those leading secluded lives, detached from the complexities and dependencies of society. For individuals immersed in the world, relying on societal structures for sustenance and security, a more nuanced approach is required.

Unconditional and absolute ahimsa, particularly when imposed as a mandatory principle, can weaken a nation. What is needed is strength, the capacity to resist evil. While ahimsa might be attainable for a select few, for the average citizen, learning to resist adharma is paramount. Specifically, there are three critical situations where prioritizing resistance over non-violence becomes essential.

First, when the nation is imperiled. At such times, passive adherence to ahimsa is insufficient. Instead, decisive action is required, fueled by shakti, the divine energy embodied by Mahishasuramardini, the slayer of demons. This energy is vital to protecting the country and its sovereignty.

Second, when dharma itself is under attack. We cannot remain silent in the face of forces that threaten our values and principles. There can be no compromise with adharma, no friendship with forces that seek to undermine righteousness. Adharma must be vanquished in all its forms.

Third, when the honor of our daughters and sisters is threatened. In such instances, the notion of ahimsa becomes untenable. Protecting the dignity and safety of women demands active resistance and defense.

Therefore, the practice of ahimsa must be conditional, adapted to specific circumstances. For the common person, the primary lesson is to resist evil. This resistance necessitates shakti, a lesson powerfully conveyed through Shakti Puja. It is imperative to remember that a misguided adherence to absolute ahimsa has historically weakened India. The ability to defend our nation, our dharma, and the honor of our women is paramount. It is by awakening the spirit of Mahishasuramardini within ourselves that we can truly strengthen our country and our society. Ultimately, it is through the embodiment of this powerful and righteous energy that we can hope to build a more just and secure future.

 తిరుమల సముద్ర మట్టానికి 3,200 అడుగుల (980 మీ) ఎత్తులో ఉంది మరియు సుమారు 10.33 చదరపు మైళ్ళు (26.8 కిమీ2) విస్తీర్ణంలో ఉంది. కొండల చుట్టూ శేషాచలం శ్రేణిలోని ఏడు శిఖరాలు ఉన్నాయి, అవి శేషాద్రి, నీలాద్రి, గరుడాద్రి, అంజనాద్రి, వృషబాద్రి, నారాయణాద్రి మరియు వెంకటాద్రి అనే తూర్పు కనుమలు.

ప్రాత: కాల శుభ వేళలో  పరిసరాలను,భక్తుల హృదయాలను పవిత్రం చేసే దివ్య వేద నాదం :

తిరుమల గుడి చుట్టూ ఉన్న వాటిని ఎలా గుర్తు పెట్టుకోవాలి ? 

స్వామి ఆలయ ప్రాంగణం ఎలా ఉంటుంది?

The True History of India! How and why our ancient history polluted&distorted by British colonials?

 Unmasking the Distortion: The True History of India

Indian civilization, one of the oldest living cultures in the world, is rich with extraordinary achievements, profound philosophies, and remarkable figures who have shaped not just a nation, but human history. However, this illustrious narrative has, over time, been marred by the imposition of false narratives, deliberate obfuscations, and a systematic erasure of its great kings, scientists, rishis (sages), and poets from the annals of history.

The Evidence of Our Ancestors

Reconstructing the history of such an ancient civilization is not a simple endeavor. The groundwork is laid by a variety of evidence, including ancient texts, geological and archaeological findings, coins, and inscriptions. Among these, the ancient texts are often treated as primary evidence, providing insights that have been indiscriminately dismissed by scholars of Western descent.

The Puranas, Vedic scriptures, and epics like the Mahabharata and Ramayana hold valuable knowledge trapped within their verses. Unfortunately, many Western historians adopted a dismissive stance toward these texts, erroneously branding them as mythical fabrications. This rejection of evidence resulted in a gap in understanding and has led to a major distortion of India's historical timeline.

Motivations Behind Historical Manipulation

Pandit Venkatachalam brings to light the underlying motivations behind this distortion, particularly highlighting the perspectives of European Indologists. Many of these scholars, entrenched in their Christian beliefs, were uncomfortable with the Hindu cosmology depicting our current era as the 28th Kaliyuga—a belief that suggested a universe aged around 195 crore years. In contrast, the Biblical canon asserted that creation occurred in a tightly defined timeframe—specifically, in October 4004 BCE.

This theological conflict prompted a revisionist approach: once prominent figures like William Jones, in consultation with contemporaries such as Warren Hastings, began editing and altering historical timelines to fit this narrow worldview. Events and figures from Indian history were forcefully aligned, misleadingly connected where necessary, while significant portions were simply discarded.

Interventions in Indian History

The imposition of a Biblical timeline meant that Indian history had to be reinterpreted through a lens that suited Western narratives. This orchestration led to conspicuous interventions:

• Disregarding Indigenous Texts: Indian historical texts were deemed unreliable, leading to a preference for vague accounts from foreign travelers, such as Megasthenes and Hiuen Tsang, whose observations were often taken out of context.
• Misidentifying Historical Figures: Figures such as Mahapadmananda, Chandragupta, and Bindusara of the Maurya dynasty were incorrectly placed alongside Alexander the Great to create a points of reference, while the historical essence of the Gupta dynasty, which produced renowned scholars, was diluted.
• Tampering with Artifacts: Coins and inscriptions were manipulated to serve revised narratives. Significant texts like Rajatarangini endured alterations that obscured the true timeline and contributions of kings like Raja Vikramaditya of Ujjain.

The Aftermath of Historical Distortion

The ramifications of these distortions have far-reaching consequences. Prominent figures and events were systematically misrepresented or erased. For instance:

• Buddha was erroneously relocated from 1887 BCE to the 6th Century BCE.
• Chandragupta Maurya, a pivotal figure in Indian unification, saw his timeline altered from 1534 BCE to 327 BCE.
• Adi Shankaracharya was pushed from 509 BCE to 788 CE, instead of retaining his revered position in Indian philosophy.

·         Buddha got pushed from 1887 BCE to the 6^th Century BCE

·         Chandragupta Maurya got pushed from 1534 BCE to 327 BCE

·         Adi Sankaracharya got pushed from 509 BCE to 788 CE

·         Gupta dynasty got pushed from 327 BCE well into CE

·         Raja Vikramaditya of Ujjain, Salivahana and the Agni Vamsa kings were entirely removed from

Such manipulations extend even to the Gupta dynasty, which, with its cultural resurgence and advancements in science and arts, was inaccurately shoved into the timeline of the Common Era, hence negating thousands of years of rich history.

Conclusion: Reclaiming Our Heritage

It is imperative to confront and dismantle these meticulous deceptions prevalent in historical narrations. Acknowledging the existence and contributions of Indian historical figures and events is crucial in reinstating the real legacy of this ancient civilization. Scholars, historians, and citizens alike must delve back into the ancient texts, embrace archaeological findings, and scrutinize existing narratives to pave a way for a reconciled understanding of India's illustrious past.

In reclaiming this heritage, we not only honor the monumental figures who shaped our civilization but also foster a greater understanding of humanity’s collective history—a tapestry woven from diverse threads, interlinked by time and shared experience. As we strive for clarity and recognition, we must uphold that history is not merely the past but the foundation upon which future generations will build.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

విజయవాడ ను ముంచేసిన జగన్ మోహన్ రెడ్డి YCP ప్రభుత్వ నిర్లక్ష్యం.

విజయవాడ ను ముంచేసిన జగన్ మోహన్ రెడ్డి ప్రభుత్వ నిర్లక్ష్యం. 

 బుడమేరు కు బెజవాడ దుఃఖదాయిని అనేపేరుఎప్పటి నుండో ఉన్నదే!

గత 5 ఏళ్లుగా కాలువ కట్టలు,చెరువు గట్టులు దున్నేసే మట్టిని అమ్ము కోవడమేకాదు,  వెలగలేరు లాంటి చిన్ని చిన్ని బ్యారేజ్ లను కనీసం గ్రీజుకూడా పెట్టకుండా,  నేటి బుడమేరు వరదలకు కారణమైన రోగ్ ఎవడు? అంటే ఎవ్వరైనా చెబుతారు. 

ప్రక్రుతి ని దోచేస్తే  అది మనలను దోచేస్తుంది.  బుడమేరు ప్రకృతిలో భాగం. అలాంటి  బుడమేరును ఇష్టం వచ్చినట్లు దోచేస్తే అది చెప్పే గుణపాఠం ఎలాఉంటుందో అందరం చూస్తున్నాం. 

ఎక్కడో ఖమ్మం కృష్ణా జిల్లాల సరిహద్దులలో కొండప్రాంతలలో పుట్టిన బుడమేరు..

A.కొండూరు, మైలవరం, జి.కొండూరు మండలాల గుండా విజయవాడ సింగ్ నగర్ ప్రాంతంలోకి ప్రవహిస్తుంది.

బుడమేరుకి రెడ్డిగూడెం నుండి కోతుల వాగు, జి.కొండూరు మండల గంగినేని నుండి పులివాగు  మునగపాడు  నుండి బీమ్ వాగు, CH మాధవరం నుండి లోయవాగు, గడ్డమణుగు లోయప్రాంతం నుండి దొర్లింతలవాగు ఉపవాగులుగా ఉన్నాయి.

సరిగ్గా 20ఏళ్ల తర్వాత విజయవాడ నగరం ముంపుకు గురైంది. వాగులు, వంకలు ఆక్రమణకు గురైతే ప్రకృతి కన్నెర చేస్తుందని మరోసారి రుజువైంది. 20ఏళ్ల క్రితం చేపట్టిన ఆపరేషన్ కొల్లేరు అర్థాంతరంగా నిలిచిపోవడంతో దానికి మూల్యం నేడు చెల్లించుకుంటున్నారు. 20ఏళ్లలో విజయవాడ నగరం ఊహించని వేగంగా విస్తరించడం, బుడమేరు ప్రవాహ మార్గాన్ని కబ్జా చేయడమే ప్రస్తుత పరిస్థితికి కారణమైంది. ముఖ్యంగా 2019 నుండి జగన్ పాలనలో వైకాపా నాయకుల కబ్జాకి బలైంది బుడమేరు.. అసలు బుడమేరుతో విజయవాడ మునకకు ముఖ్య కారణం YS రాజశేఖర్ రెడ్డి.

విజయవాడ నగరానికి పక్కగా ప్రవహించే కృష్ణానదికంటే నగరం మధ్యలో ప్రవహించే బుడమేరుతో దశాబ్దాలుగా దానికి ముప్పు పొంచి ఉంది. 2005లో చివరి సారి బుడమేరు బెజవాడ పుట్టిముంచింది. 2005సెప్టెంబర్‌లో వచ్చిన భారీ వర్షాలతో నగరం అతలాకుతలమైంది. విజయవాడ మూడొంతులు ముంపుకు గురైంది. వరదల కారణంగా విజయవాడలో కార్పొరేషన్‌ ఎన్నికలు సైతం వాయిదా పడ్డాయి. దీనికి ప్రధాన కారణం బుడమేరు ఉగ్రరూపంతో ప్రవహించడమే. రికార్డు స్థాయిలో ఎగువున ఖమ్మం జిల్లా నుంచి వరద ప్రవాహం పోటెత్తడంతో అదంతా విజయవాడను ముంచెత్తింది.

ఖమ్మం జిల్లాలో పుట్టే బుడమేరు ఏటా సాధారణ సీజన్‌లో గరిష్టంగా 11వేల క్యూసెక్కుల ప్రవాహంతో ప్రవహిస్తుంది. 2005లో అది 70వేల క్యూసెక్కులకు చేరింది. బుడమేరు ప్రవాహాన్నినియంత్రించడానికి వెలగలేరు వద్ద ఓ రెగ్యులేటర్‌ను కూడా 70వ దశకంలో నిర్మించారు. వెలగలేరు మీదుగా ఇబ్రహీంపట్నం, గొల్లపూడి, విజయవాడ రూరల్‌ మీదుగా నగరంలోకి ఇది ప్రవేశిస్తోంది.

2005లో వచ్చిన వరదలకు కారణాలను వివరిస్తూ దేవినేని ఉమామహేశ్వరరావు గారు, సీపీఐ అనుబంధ రైతు సంఘం నాయకుడు కొల్లి నాగేశ్వరరావు పెద్ద ఎత్తున ఆందోళన చేపట్టారు. బుడమేరు ముంపుకు శాశ్వత పరిష్కారం చూపకపోతే కృష్ణా జిల్లాకు ఎప్పటికీ ముంపు పొంచి ఉంటుందని ఆందోళనకు దిగడంతో ముఖ్యమంత్రి రాజశేఖర్‌ రెడ్డి స్వయంగా విజయవాడ వచ్చారు. విజయవాడలో ఉన్న వరద పరిస్థితి మొత్తాన్ని ఇరిగేషన్ అధికారులు సీఎంకు వివరించారు. బుడమేరు ప్రవాహాన్ని కట్టడి చేయాలంటే దానిని మళ్లించడం ఒక్కటే మార్గమని భావించారు.

పోలవరం ప్రాజెక్టులో భాగంగా గోదావరి జలాలను కుడి కాల్వ ద్వారా కృష్ణా నదిలో కలిపే డిజైన్ అప్పటికే ఖరారైంది. బుడమేరు ప్రవాహానికి దిగువన పోలవరం కుడికాల్వ కృష్ణానదిలో గుర్తించి అలైన్‌మెంట్‌లో మార్పులు చేయాలని అధికారులకు నాటి సీఎం వైఎస్సార్‌ సూచించారు. విజయవాడ ముంపు సమస్యకు శాశ్వత పరిష్కారం చూపేందుకు బుడమేరు మలుపులు సరి చేసి నీటి ప్రవాహం నేరుగా కొల్లేరుకు చేరేలా చూస్తామని, వరదల్లో నీటి ప్రవాహం వెనక్కి ఎగదన్నకుండా చర్యలు తీసుకుంటామని హామీ ఇచ్చారు.

పోలవరం కుడి కాల్వ నిర్మాణంలో భాగంగా 2007-08 నాటికి బుడమేరు దిగువ ప్రవాహాన్ని కుడి కాల్వలోకి మళ్లించారు. కొత్తగా మరో కాల్వను తవ్వకుండా విజయవాడ థర్మల్ పవర్ స్టేషన్‌ నుంచి వచ్చే జలాలను కృష్ణా నదిలో కలిపే కాల్వలోకి మళ్ళించారు.ఇక్కడే సాంకేతికంగా ఓ సమస్య తలెత్తింది. పోలవరం కుడి కాల్వను గరిష్టంగా 37,500 క్యూసెక్కుల ప్రవాహం ఉండేలా డిజైన్ చేశారు.

విటిపిఎస్‌ మీదుగా ప్రవహించే కాల్వలకు అంత సామర్థ్యం లేదు. వాటిని వరద ప్రవాహానికి అనుగుణంగా పెంచాలని ప్రతిపాదనలు ఉన్నా, థర్మల్ పవర్ ప్రాజెక్ట్‌ లోపల కాల్వలను విస్తరించే పరిస్థితి లేకపోవడంతో బుడమేరు వరద ప్రవాహానికి అనుగుణంగా కాల్వల సామర్థ్యం పెరగలేదనే వాదన ఉంది. 

దీనికి తోడు కృష్ణానది ముఖ ద్వారంలో ఉన్న నిర్మాణాలు కూడా వరద ప్రవాహాన్ని నిరోధిస్తున్నాయనే విమర్శలు ఉన్నాయి.

విటిపిఎస్‌ నుంచి కృష్ణా నదిలోకి బుడమేరు వరద నీరు చేరాలంటే కృష్ణానదిలో నీటి మట్టం తగిన స్థాయిలోఉండాలి. కృష్ణా నదిలో ఎగువ నుంచి వరద కొనసాగే సమయంలో బుడమేరు నుంచి వచ్చే వరద ప్రవాహం నదిలోకి చేరదు. అదే సమయంలో పోలవరం కుడి కాల్వ నుంచి నీటి విడుదల కొనసాగితే వరద ప్రవాహం దిగువన విజయవాడ వైపే వెళ్లాల్సి ఉంటుంది.

20ఏళ్ల నిర్లక్ష్యానికి మూల్యం..

20ఏళ్ల క్రితం వచ్చిన వరదల్లో విజయవాడ నగరంలో న్యూ రాజరాజేశ్వరి పేట, సింగ్‌నగర్, పాయకాపురం, కండ్రిక ప్రాంతాలు ముంపుకు గురయ్యాయి. రోజుల తరబడి ప్రజలు వర్షపు నీటిలో చిక్కుకుపోయారు. బుడమేరుకు వెలగలేరు రెగ్యులేటర్ దిగువన మళ్లింపు చేపట్టగానే విజయవాడకు వరద ముంపు తప్పిపోయింది.

2008 నుంచి విజయవాడ రూరల్‌ మండలంలో వేగంగా నిర్మాణాలు విస్తరించాయి. రాష్ట్ర విభజన తర్వాత ఏకంగా నగరంలో మరో కొత్త ప్రాంతాలు ఏర్పడ్డాయి. విజయవాడ సెంట్రల్ నియోజక వర్గం పరిధిలో న్యూ రాజరాజేశ్వరిపేట ఎక్స్‌టెన్షన్‌, నందమూరి నగర్ వంటి ప్రాంతాలు విస్తరించాయి. అంతకు ముందు అదంతా బుడమేరు పరివాహక ప్రాంతమనే సంగతిని పూర్తిగా విస్మరించారు.

2005లో చేపట్టిన బుడమేరు డైవర్షన్ పనులు పూర్తిగా అటకెక్కిన సంగతి కూడా ప్రజా ప్రతినిధులు విస్మరించారు. బుడమేరు ప్రవాహం విజయవాడ నగరంలోకి రాకుండా ఏర్పాటు చేసిన కరకట్టను 2008 నుంచి పూర్తిగా ధ్వంసం చేసి ఇళ్ల నిర్మాణం చేపట్టారు. ఈ కరకట్ట ఇప్పుడు ఆనవాళ్లు కూడా లేకుండా పోయింది. సుందరీకరణ పేరుతో నగరానికి రక్షణగా ఏర్పాటు చేసిన వ్యవస్థల్ని రాజకీయ నాయకులు యథేచ్ఛగా ధ్వంసం చేశారు. కాలనీలకు కాలనీలను విస్తరించి నివాస ప్రాంతాలను విస్తరించడంలో 2009 నుంచి విజయవాడలో ఎన్నికైన ఎమ్మెల్యేలు కీలక పాత్ర పోషించారు. కాంగ్రెస్, వైసీపీలకు ఇందులో ఎక్కువ భాగస్వామ్యం ఉంది.

బుడమేరు ఉగ్రరూపం దాల్చినపుడు నీటి ప్రవాహానికి అనుగుణంగా పలు చోట్ల మలుపులు ఏర్పడ్డాయి. రెండు, మూడు దశాబ్దాల క్రితం & నాలుగైదేళ్ల క్రితం బుడమేరుకు వరదలు వచ్చినా.. పంట పొలాలు మాత్రమే నీట మునిగేవి. బుడమేరు ప్రవాహంలో ఉన్న మలుపులు నీటి సహజ ప్రవాహ వేగాన్ని తగ్గించి ఊళ్లను ముంచెత్తుతున్నాయని, విజయవాడ, నిడమానూరు ప్రాంతాల్లో ఉన్న “యూ ” టర్నింగ్‌లను సవరించాలని 20ఏళ్ల క్రితమే ఇరిగేషన్ శాఖ ప్రతిపాదించింది.

బుడమేరును ఆక్రమణల నుంచి విడిపించి దాని గరిష్ట సామర్థ్యానికి అనుగుణంగా విస్తరించాలని ప్రతిపాదించారు. విజయవాడ మార్కు రాజకీయం ఆ పనుల్ని అడ్డుకుంది. ఇళ్లను తొలగిస్తే ఊరుకోమని హెచ్చరించడంతో ప్రభుత్వం కూడా వదిలేసింది. ఇదే అదనుగా బుడమేరును యథేచ్ఛగా ఆక్రమించేశారు. ఇక విటిపిఎస్‌ నుంచి ప్రవహించే వరద ప్రవాహ మార్గంలో ఉన్న నిర్మాణాలు కూడా విజయవాడ ముంపుకు కారణమవుతున్నాయి. వాటిని సరిచేసే సంకల్పం ఏ పార్టీకి లేకపోవడమే ప్రస్తుత పరిస్థితి కారణమైంది.

ప్రపంచంలోనే అతిపెద్ద మంచి నీటి సరస్సుకు నీటిని అందించే నీటి వనరుల్లో బుడమేరు ఒకటి, పశ్చిమగోదావరిలో తమ్మిలేరు, ఎర్రకాల్వలతో పాటు కృష్ణాలో బుడమేరు కొల్లేరుకు ప్రధాన నీటి వనరుగా ఉంటుంది. కొల్లేరులో వరద ప్రవాహాన్ని స్వీకరించకుండా ఆక్రమణలతో నిండిపోవడంతో వరదలు దిగువకు చేరడంలో జాప్యం జరుగుతోంది. ఖమ్మం, ఉమ్మడి కృష్ణా జిల్లాల్లో ప్రవహించే వర్షపు నీరంతా బుడమేరు ద్వారా 170కిలోమీటర్లకు పైగా దూరం ప్రయాణించి కొల్లేరును చేరుతుంది.

బుడమేరు (BDC) వాస్తవాలు :- 2019 ఏప్రిల్ నాటికి చంద్రబాబు ప్రభుత్వం  చేసిన పనులు: ★ఎర్త్ డీపెనింగ్ వర్క్ 12 కోట్లు ★VTPS స్ట్రక్చర్ బలోపేతానికి 36 కోట్లు ★పాత రైల్వే బ్రిడ్జిలు తీసి కొత్తవి కట్టడానికి 42 కోట్లు ★పాత స్ట్రక్చర్ తీసి కొత్తవి కట్టడానికి డీపెన్ స్ట్రక్చర్ కు 25 కోట్లు

మూడు డబుల్ లైన్ బ్రిడ్జిలు, ఒక సూపర్ పాసెజ్ కి 24కేట్లు కేటాయించి 17 కోట్ల పనులు పూర్తి ★VTPS వద్ద మిగిలిన ఎర్త్ వర్క్, కాంక్రీట్ లైనింగ్ కు 2018 లో 208 కోట్లు కేటాయించి 26 కోట్ల పనులు పూర్తి.

2019లో వైసీపీ ప్రభుత్వం అధికారంలోకి రాగానే జరుగుతున్న పనులు ఐదేళ్లు ఆపేశారు కాంట్రాక్టర్లకు చేసిన పనులకు బిల్లులు కూడా చెల్లించలేదు .ఈ దోపిడీఫలితమే నేటి భయానకమైన వరద.  

అందుకే అంటారు. ఓటు వేసే ముందు బాధ్యతగా ఒక్క నిమిషం ఆలోచించి వేయాలి గానీ, లక్షకోట్ల ఆర్ధిక ఉగ్రవాదికి ఓటేస్తే ఏమవుతుందో గత 5 ఏళ్లు చూసాం.

రాజకీయపార్టీ ముసుగులో  మాఫియా ని, మత మార్పిడి ని  నడిపే వాడు వెళ్ళిపోయినా, వాళ్ళు చేసిన దురాగతాల దుష్ఫలితాలలో ఈ వరద ఒక్కటి. ఆ మాఫియా పాలన దుష్ఫలితాలు  ఇంకా ముందు ముందు ఎన్నో చూస్తాం.