సనాతన భారతీయం

సనాతన భారతీయం

"వర్ణ వ్యవస్థ మూలాన మనదేశం 2వేల యేండ్లు వెనక్కి వెళ్ళింది. దాదాపు 80% ప్రజలకు విద్య లేకుండా చేసింది మనుస్మృతి ". - ఇలా ఎన్నెన్నో అబద్దాలను మిషనరీలు, ఫాస్టర్లు ప్రచారం చేస్తూ మనలోమనకే కయ్యం పెడుతున్నారు.  

బ్రిటిష్ మరియు క్రైస్తవ మిషనరీలు సృష్టించిన తప్పుడు దురాగత సాహిత్యం ఆధారంగా మాట్లాడకండి.

హిందూ నాగరికత ప్రపంచంలో అన్ని నాగరికతల కంటే కూడా అన్ని విధాలుగా అభివృద్ధి చెందింది. మనది వెనకబడిన నాగరికత అయితే ప్రపంచంలోని ఎక్కడెక్కడి నుండో ఎన్నో శతాబ్దాలుగా ఇక్కడికి ఎందుకు వస్తారు? బెల్లం ఉన్న చోటికే కదా ఈగలు ముసురుతాయి. లండన్‌లోని బ్రిటిష్ ప్రభుత్వానికి ఆనాటి బ్రిటిష్ అధికారుల నివేదికల ప్రకారం, 18వ శతాబ్దంలో హిందువులలో అక్షరాస్యత 70% మించి ఉంది, ఇది ఆ సమయంలో బ్రిటన్ కంటే ఎక్కువ. దీనికి కారణం మన గుడులు మరియు బ్రాహ్మణులు. ప్రతి గుడి ఒక పాఠశాల. కులాతీతంగా అందరికి చదువు చెప్పే వారు. ఆ విద్యా వ్యవస్థను క్రైస్తవ మిషనరీల ప్రోద్బలంతో మెకాలే మరియు బ్రిటిష్ వారు నాశనం చేశారు. ధర్మపాల్ గారు రాసిన ది బ్యూటిఫుల్ ట్రీ చదవండి. అంగస్ మాడిసన్ రాసిన ది వరల్డ్ ఎకానమీ: హిస్టారికల్ స్టాటిస్టిక్స్ ప్రకారం, ఇస్లామిక్ పాలనకు ముందు భారతదేశం శతాబ్దాలుగా అత్యంత ధనిక దేశంగా ఉంది. 1 CE నుండి 10వ శతాబ్దం CE వరకు మన ప్రపంచ GDPలో మన దేశం యొక్క వాటా 28% నుండి 31% వరకు ఉంది. ఇదంతా కేవలం వర్ణ వ్యవస్థ వల్లనే సాధ్యమైంది. వర్ణ వ్యవస్థ అనేది మానవుల నైపుణ్యాలను , వ్యక్తిత్వాలను ఆధారం చేసుకొని సమాజంలో సమతుల్యత సాధించ డానికి ఉపయోగపడిందని ఆంథ్రో పాలజిస్ట్ లు కూడా ఒప్పుకొన్నారు. ముస్లింలు , ఆ తర్వాత క్రైస్తవులు మన నాగరికతను ధ్వంసం చేశారు. మన నాగరికతను ధ్వంసం చేసిన వారిని నిందించకుండా ఆత్మ నింద చేయడం సబబు కాదు.

మన సనాతన ధర్మం పరబ్రహ్మ గురించి చెబితే, ఇతరమతాలు పరబ్రహ్మ అనే పదాన్ని అ + బ్రహామ్ (అబ్రహం) అని అపభ్రంశం చేశారు. ఇలా ప్రతిదీ అపభ్రంశం చేసుకొని వారి జీవితాలను ఎడారి పాలు చేసుకొన్నారు.

వాస్తవానికి సనాతన వేద కాలం లో ధర్మం తప్పిన వాళ్ళను వెలి వేసే వాళ్ళు. అలా వెలి వేయబడి సమాజం నుండి, రాజ్యం నుండి బహిష్కరింప బడినవాళ్లు వేరే ప్రాంతాలకు పోయి ఇలా వారికీ తెలిసిన వేద ధర్మాన్ని అప భ్రంశం చేసుకొని ధర్మానికి ,న్యాయానికి దూరంగా బతకడం అలవాటు చేసుకొన్నారు. వీరినే కాలక్రమేణా మ్లేచ్చులు " అనేవారు.

సనాతన ధర్మంలో స్త్రీ కి అత్యున్నత విలువ ఇస్తారు. కానీ ఈ ఎడారి మతాల లో స్త్రీని భోగ వస్తువుగా ,బానిస గా చూస్తారు.

వేద ధర్మం లో విగ్రహారాధన, మంత్ర సాధన, యోగ విద్య , శరణాగతి భక్తి , సత్య శోధన , ధర్మ విచారణ ఇలా పలువిధాలుగా ఎవరి మానసిక స్థాయిని బట్టి , అభిరుచిని బట్టి దైవారాధన జరుగుతుంది . అంతేకాదు, సహేతుకమైన ప్రశ్నలు,సమాధానాలు , శాస్త్రీయమైన సిద్ధాంతాలు, ఆయా సిద్ధాంతా లలో నిజమెంతో కనుక్కోవడానికి అన్వేషణలు, తపస్సులు , విశ్వం గురించిన ఉత్సుకత, ఇలా పరి పరి విధాలుగా వైదిక జీవనం ప్రశాంతంగా ఉండేది. లోకా సమస్తా సుఖినో భవంతు అనేదే వైదిక నినాదం .

వైదిక ధర్మం లో విధానాలు ఏవైతే ఉన్నాయో వాటికి పూర్తి వ్యతి రేకమైన జీవన విధానాన్ని ఆ మ్లేచ్చులు ఎంచుకొన్నారు. ధర్మం వదిలేసి అధర్మాన్ని పాటించడం అలవాటు చేసుకొన్నారు. అర్ధ ,కామాదులను కూడా మనిషిలా కాకుండా పశువులా సాధించుకొని అనుభవించడమే వీరి విధానం. మోక్షం అనే పదమే లేదు. ఊహా జనితమైన , మానసిక వికారాలైన స్వర్గ-నరకాలే వారికి పరమావధి .

ధర్మ బద్ధంగా జీవిస్తారో, అధర్మ విధానాలతో మ్లేచ్చ జీవి తాన్ని ఎంచు కొంటారో , ఆ స్వేచ్ఛ మనిషికి ఉంది.

India: A Legacy of Civilization and Resilience

 India upholds Sanatana Dharma, the Eternal Dharma of Cosmic knowledge and Self-realization. Has endured throughout the Ice Ages, many Manus and civilizations and all of history to our era and looks beyond to new Rishis and Yogis.

BUT WE HAVE NO EMPIRICAL DATA AS PER TODAY’S SCIENCE. WE KNOW TODAY’S SCIENCE IS STILL IN NASCENT STAGE.

I will explain the pride and power of Bharath, what is already proved by various scientific tools. plz make your children read this and let them explore the truth behind the auspiciousness of our Land.

India possesses a rich and enduring history, a civilization archaeologically confirmed at Rakhigarhi to extend back 9,000 years. The Sanskrit language, prominent in the Saraswati-Sindhu Civilization (at least 4,000 years old), stands as a testament to this ancient heritage. While some Indian epics describe astronomical events potentially dating back 12,000 years, these claims require further rigorous scientific validation.

Historically, India exerted significant cultural influence across Asia despite not engaging in military expansionism. Evidence indicates active trade relations with Egypt and Rome nearly 2,000 years ago. India made substantial contributions to global knowledge, pioneering advancements in agriculture, irrigation, and construction techniques (including dams, cement, and steel). 

Moreover, India developed sophisticated systems of mathematics (including the number system, arithmetic, algebra, calculus, probability, and set theory) and laid foundational groundwork for logic and traditional nutrition science. Early advancements in surgery, internal medicine, and vaccination also originated in India. These achievements attracted scholars from across the globe, leading to the development of thriving metropolitan centers.

The arrival of Islamic invaders marked a turning point. Centuries of conflict and heavy taxation significantly weakened India, and the destruction of universities led to a decline in knowledge production. Despite fierce resistance, the invaders eventually extended their reach into Southern India, culminating in the fall of the Vijaya nagara Empire due to strategic miscalculations. Later, the Marathas learned some lessons from Vijaya nagara, pioneered better gunnery war strategies and cavalry and gradually freed most of India.

Subsequently, various European powers, initially seeking trade, gained political influence. Exploiting existing divisions, the British armed certain groups, fostering internal conflict. The Sepoy Mutiny of 1857 was suppressed with the help of these groups, leading to disempowerment of certain communities within the British Indian Army. Following World War II, widespread revolts, including a naval mutiny in 1946, signaled the end of British rule.

However, before departing, the British partitioned India, strategically undermining its economic prospects. For decades, India faced economic challenges, a period often characterized by the disparaging term "Hindu rate of growth."

In 2014, a shift occurred. India is now on track to become one of the world's largest economies, reclaiming a position of economic prominence that it held for much of its history. This resurgence reflects a renewed determination to overcome historical challenges and realize India's full potential.

Like our ancestors, we are proud of India and its wisdom.

Jai Bharat

Story of Pandit Devideen Pandey

 Pandit Devideen Pandey , A warrior who single-handedly k!lled 700 Mughals for protection of Ram Mandir.

The year is 1528. The air in Ayodhya hung thick with the scent of woodsmoke and fear. Mir Baqi’s brutal Mughal army, a tide of steel and cruelty, had arrived, their shadows stretching long across the sacred city. The magnificent Ram Janmabhoomi temple, a beacon of faith for generations, stood defiant, but its fate hung precariously in the balance.

Pandit Devideen Pandey, a Saryupareen Brahmin from the nearby village of Sanethu, wasn't just a scholar of the Vedas; he was a warrior forged in the fires of devotion. His heart, steeped in the scriptures, burned with righteous fury at the desecration planned for the birthplace of Lord Rama. He’d seen the fear in the eyes of his fellow villagers, the trembling hands of the aged priests. He knew he couldn't stand idly by.

Rejecting the quiet life of a scholar, he traded his sacred thread for a warrior’s belt. Word of his prowess – his mastery of the sword and his unmatched wrestling skills – spread like wildfire. Soon, a band of determined villagers, armed with whatever they could find, gathered around him, their hearts ignited by his unwavering faith and fierce spirit. They were an unlikely army, but their courage was undeniable.

The battle was a whirlwind of clashing steel and desperate cries. Pandey, a whirlwind of motion, fought with the fury of a cornered tiger. His blade, a blur of silver, danced through the ranks of the Mughal soldiers, each swing a prayer to Rama. He moved with an almost supernatural speed, his movements fueled by his devotion and the memory of the temple’s hallowed ground.

The Mughal accounts might not mention his name, but the legends whispered among the survivors told a different story. A story of a lone warrior, his saffron-clad form a beacon of defiance amidst the chaos, cutting down scores of soldiers with his bare hands and sword. A story of a man who, even when wounded, fought on, his blood staining the very soil he defended.

The number of Mughal soldiers Devideen felled may be exaggerated in the retelling – 700 a number passed down through generations, shrouded in the mists of time and fueled by awe and grief— but the impact of his actions was undeniable. His stand, however brief, bought precious time, allowing many to escape. His sacrifice ignited a spark of resistance that would smolder for centuries.

While the temple fell, Devideen’s legend lived on. The rusty sword, now a sacred relic, a testament to his courage, remained within his family, a tangible link to his heroic sacrifice. His story, passed down through generations, became a powerful symbol of Hindu resilience, a beacon of hope in the face of oppression. His name, Pandit Devideen Pandey, though largely absent from official histories, echoes even now, a whisper of defiance against the winds of time, a reminder that even in the darkest hours, faith and courage can prevail. It is a story that inspires generations to fight for what they believe, to remember their heritage, and to honor the sacrifices of those who came before.

Let us do DHARMA HIMSA" !

 The Pragmatic Application of Dharma: When Resistance Becomes Necessary

In a world demanding constant engagement and responsibility, the concept of dharma himsa emerges as a crucial principle. It dictates that we must actively condemn and confront adharmic activities – violence, hatred, misinformation campaigns, the erosion of vulnerable individuals' privacy and dignity, sedition, and encroachment against the state. This is, in essence, a war against adharma, a battle to eradicate it at its very root.

This stance naturally begs the question: what of ahimsa, the principle of non-violence so prominently featured in scriptures and popularized by figures like Mahatma Gandhi? Ahimsa, it is argued, is best suited for those leading secluded lives, detached from the complexities and dependencies of society. For individuals immersed in the world, relying on societal structures for sustenance and security, a more nuanced approach is required.

Unconditional and absolute ahimsa, particularly when imposed as a mandatory principle, can weaken a nation. What is needed is strength, the capacity to resist evil. While ahimsa might be attainable for a select few, for the average citizen, learning to resist adharma is paramount. Specifically, there are three critical situations where prioritizing resistance over non-violence becomes essential.

First, when the nation is imperiled. At such times, passive adherence to ahimsa is insufficient. Instead, decisive action is required, fueled by shakti, the divine energy embodied by Mahishasuramardini, the slayer of demons. This energy is vital to protecting the country and its sovereignty.

Second, when dharma itself is under attack. We cannot remain silent in the face of forces that threaten our values and principles. There can be no compromise with adharma, no friendship with forces that seek to undermine righteousness. Adharma must be vanquished in all its forms.

Third, when the honor of our daughters and sisters is threatened. In such instances, the notion of ahimsa becomes untenable. Protecting the dignity and safety of women demands active resistance and defense.

Therefore, the practice of ahimsa must be conditional, adapted to specific circumstances. For the common person, the primary lesson is to resist evil. This resistance necessitates shakti, a lesson powerfully conveyed through Shakti Puja. It is imperative to remember that a misguided adherence to absolute ahimsa has historically weakened India. The ability to defend our nation, our dharma, and the honor of our women is paramount. It is by awakening the spirit of Mahishasuramardini within ourselves that we can truly strengthen our country and our society. Ultimately, it is through the embodiment of this powerful and righteous energy that we can hope to build a more just and secure future.